Η μοναδική και ανεπανάληπτη οπαδική επανάσταση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.Μόνο ο ΛΑΟΣ της ΑΕΛ κατάφερε να κόψει τη χώρα στα δύο και να κερδίσει το δίκαιο!ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΕΛ!!!

Η αρχή και το τέλος…

Όταν οι Κινέζοι έλεγαν «μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις» δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ πως μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο δηλ. μια λέξη ίσον χίλιες εικόνες. Στη Λάρισα όμως από το 1965, όταν φτιάχτηκε το γήπεδο ΑΛΚΑΖΑΡ, έχουμε καταλάβει πόσο εύκολο είναι αυτό. Γιατί η λέξη ΑΛΚΑΖΑΡ φέρνει σε όλους μας χιλιάδες και εκατομμύρια εικόνες.

Τι σημαίνει όμως η λέξη αυτή που τραγουδήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγες? Η ονομασία αυτή καθ’αυτή σημαίνει «κάστρο» στα αραβικά και για τους χιλιάδες οπαδούς της ΑΕΛ σημαίνει το 2^ο σπίτι τους…. Άλλωστε όταν μιλάμε για ΑΛΚΑΖΑΡ, μιλάμε για ΑΕΛ και το αντίστροφο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς, όταν σ’αυτό το γήπεδο έχουμε ζήσει όλα τα συναισθήματα που μπορούν να προκληθούν σ’έναν άνθρωπο. Χαρά, λύπη, οργή, κλάμα, γέλιο, τα πάντα «κατατέθηκαν» ως φόρος τιμής στα τσιμέντα που μας φιλοξένησαν τόσα χρόνια. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει στιγμές όπως το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ του ‘88, το ΚΥΠΕΛΛΟ του ’85 και του 2007 αλλά και λιγότερο «σημαντικές» στιγμές όπως οι 2 άνοδοι την δεκαετία του ’70, η άνοδος μετά τα πέτρινα χρόνια της ΑΕΛ το 2005, αλλά και διάφορα- λιγότερο ή περισσότερο- «κομβικά» ματς για τους στόχους της ομάδας κάθε φορά. Φυσικά υπήρξαν οδυνηρές ήττες και υποβιβασμοί που πλήγωσαν προσωρινά τον εγωισμό και τις ψυχές μας, αλλά μας «όπλισαν» με αστείρευτο πείσμα για την συνέχεια.

Πέρα από τα αγωνιστικά όμως, στις κερκίδες του ΑΛΚΑΖΑΡ έχουν γραφτεί μικρές και μεγάλες ιστορίες. Και είναι αυτές οι ιστορίες που έχουν σημαδέψει τον καθένα μας και έχουν δώσει την μαγεία που συνοδεύει την συγκεκριμένη λέξη. Ο καθένας μας έχει να θυμηθεί πρόσωπα και καταστάσεις που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη του. Τον κόσμο να ξεσπάει σε ιαχές βλέποντας την βυσσινί φανέλα (ανεξαρτήτως ποιοι την φορούσαν), τα διάφορα πανό που κοσμούσαν τις κερκίδες και ομόρφαιναν τα άψυχα τσιμέντα (αλλά και πανό που με την πολυμορφία τους έστελναν κατά καιρούς τα δικά τους μηνύματα), καθώς και τις χορογραφίες από τους οπαδούς που ζέσταιναν την ατμόσφαιρα. Κανείς δεν θα ξεχάσει τον αείμνηστο Καλαμάρα να σκαρφαλώνει τα κάγκελα του ΑΛΚΑΖΑΡ και να δίνει τον δικό του τόνο στα συνθήματα των οπαδών. Την πίεση που ένιωθαν οι αντίπαλοι βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο κρεμασμένο σαν τα τσαμπιά από τα κάγκελα, να δημιουργεί μια αίσθηση μέγγενης στα πόδια και τις ψυχές τους. Κανείς δεν θα ξεχάσει την μαγική στιγμή της Πρωτομαγιάς του ’88 και τον αείμνηστο Μητσιμπόνα, που με το πανέμορφο γκολ του σφράγισε μια από τις λαμπρότερες ιστορίες που γράφτηκαν στο γήπεδο αυτό. Κανείς δεν θα ξεχάσει την ανατριχίλα που ένιωθε όλη τη βδομάδα περιμένοντας να βρεθεί στο ΑΛΚΑΖΑΡ. Και είναι τέτοια η αύρα του γηπέδου που ακόμα και οι αλλόθρησκοι, ακόμα και στα χρόνια που η ομάδα δεν βρισκόταν στα καλύτερά της, θεωρούσαν (και εξακολουθούν να θεωρούν) την εκδρομή στο ΑΛΚΑΖΑΡ από τις καλύτερες της χρονιάς.

Πέρα από τις όμορφες στιγμές γράφτηκαν και άσχημες ιστορίες που μας έχουν σημαδέψει όλους με σημαντικότερη όλων την δολοφονία του Μπλιώνα. Κανείς δεν θα ξεχάσει την φονική κροτίδα να διασχίζει τον αγωνιστικό χώρο και να καρφώνεται στον λαιμό του Χαράλαμπου. Το αίμα που ανάβλυσε και χύθηκε στα τσιμέντα του ΑΛΚΑΖΑΡ ωσάν «ανθρωποθυσία» στον «βωμό» του γηπέδου, οι αγωνιώδεις προσπάθειες των ανθρώπων δίπλα του να τον βοηθήσουν, το σοκ που διαπέρασε όλους τους οπαδούς της ΑΕΛ βλέποντας να μεταφέρεται πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα και η οργή που ξεχείλιζε για τους δολοφόνους του -οργή που δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα και σήμερα- είναι σκηνές που θα μείνουν αναλλοίωτες στην μνήμη όλων.

Αυτό που τελικά θα μείνει σε όλους μας είναι ότι σ’αυτό το γήπεδο γνωρίσαμε τι σημαίνει να έχεις δίπλα σου αδέρφια. Τι σημαίνει χιλιάδες καρδιές να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Τι σημαίνει να ξεσπάς σε χαρά αγκαλιάζοντας κάποιον που πιθανόν να μην τον ήξερες ποτέ και να κλαις μαζί με κάποιον που σου είναι άγνωστος.

Οι ιστορίες αυτές πλέον μεταφέρονται σ’ έναν καινούργιο χώρο. Το νέο γήπεδο της ΑΕΛ είναι γεγονός, η ονομασία του παραπέμπει σαφώς στην ευρωπαϊκή «ταυτότητα» που θέλει ν’ αποκτήσει η ομάδα. Εκεί θα γραφτούν άλλες ιστορίες, μικρές και μεγάλες που σε λίγα χρόνια θα σταθούν δίπλα σ’αυτές που έχουν ήδη γραφτεί.

Όμως τίποτα δεν θα μπορεί να σβήσει από το μυαλό και την ψυχή μας, το γεγονός ότι σε αυτό το γήπεδο με το όνομα ΑΛΚΑΖΑΡ γνωρίσαμε την χαρά του να είσαι οπαδός της ΑΕΛ. Και γι’αυτό τα τσιμέντα του ΑΛΚΑΖΑΡ θα είναι πάντα το 2^ο σπίτι μας…