Η αρχή και το τέλος…

Όταν οι Κινέζοι έλεγαν «μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις» δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ πως μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο δηλ. μια λέξη ίσον χίλιες εικόνες. Στη Λάρισα όμως από το 1965, όταν φτιάχτηκε το γήπεδο ΑΛΚΑΖΑΡ, έχουμε καταλάβει πόσο εύκολο είναι αυτό. Γιατί η λέξη ΑΛΚΑΖΑΡ φέρνει σε όλους μας χιλιάδες και εκατομμύρια εικόνες.

Τι σημαίνει όμως η λέξη αυτή που τραγουδήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγες? Η ονομασία αυτή καθ’αυτή σημαίνει «κάστρο» στα αραβικά και για τους χιλιάδες οπαδούς της ΑΕΛ σημαίνει το 2^ο σπίτι τους…. Άλλωστε όταν μιλάμε για ΑΛΚΑΖΑΡ, μιλάμε για ΑΕΛ και το αντίστροφο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς, όταν σ’αυτό το γήπεδο έχουμε ζήσει όλα τα συναισθήματα που μπορούν να προκληθούν σ’έναν άνθρωπο. Χαρά, λύπη, οργή, κλάμα, γέλιο, τα πάντα «κατατέθηκαν» ως φόρος τιμής στα τσιμέντα που μας φιλοξένησαν τόσα χρόνια. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει στιγμές όπως το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ του ‘88, το ΚΥΠΕΛΛΟ του ’85 και του 2007 αλλά και λιγότερο «σημαντικές» στιγμές όπως οι 2 άνοδοι την δεκαετία του ’70, η άνοδος μετά τα πέτρινα χρόνια της ΑΕΛ το 2005, αλλά και διάφορα- λιγότερο ή περισσότερο- «κομβικά» ματς για τους στόχους της ομάδας κάθε φορά. Φυσικά υπήρξαν οδυνηρές ήττες και υποβιβασμοί που πλήγωσαν προσωρινά τον εγωισμό και τις ψυχές μας, αλλά μας «όπλισαν» με αστείρευτο πείσμα για την συνέχεια.

Πέρα από τα αγωνιστικά όμως, στις κερκίδες του ΑΛΚΑΖΑΡ έχουν γραφτεί μικρές και μεγάλες ιστορίες. Και είναι αυτές οι ιστορίες που έχουν σημαδέψει τον καθένα μας και έχουν δώσει την μαγεία που συνοδεύει την συγκεκριμένη λέξη. Ο καθένας μας έχει να θυμηθεί πρόσωπα και καταστάσεις που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη του. Τον κόσμο να ξεσπάει σε ιαχές βλέποντας την βυσσινί φανέλα (ανεξαρτήτως ποιοι την φορούσαν), τα διάφορα πανό που κοσμούσαν τις κερκίδες και ομόρφαιναν τα άψυχα τσιμέντα (αλλά και πανό που με την πολυμορφία τους έστελναν κατά καιρούς τα δικά τους μηνύματα), καθώς και τις χορογραφίες από τους οπαδούς που ζέσταιναν την ατμόσφαιρα. Κανείς δεν θα ξεχάσει τον αείμνηστο Καλαμάρα να σκαρφαλώνει τα κάγκελα του ΑΛΚΑΖΑΡ και να δίνει τον δικό του τόνο στα συνθήματα των οπαδών. Την πίεση που ένιωθαν οι αντίπαλοι βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο κρεμασμένο σαν τα τσαμπιά από τα κάγκελα, να δημιουργεί μια αίσθηση μέγγενης στα πόδια και τις ψυχές τους. Κανείς δεν θα ξεχάσει την μαγική στιγμή της Πρωτομαγιάς του ’88 και τον αείμνηστο Μητσιμπόνα, που με το πανέμορφο γκολ του σφράγισε μια από τις λαμπρότερες ιστορίες που γράφτηκαν στο γήπεδο αυτό. Κανείς δεν θα ξεχάσει την ανατριχίλα που ένιωθε όλη τη βδομάδα περιμένοντας να βρεθεί στο ΑΛΚΑΖΑΡ. Και είναι τέτοια η αύρα του γηπέδου που ακόμα και οι αλλόθρησκοι, ακόμα και στα χρόνια που η ομάδα δεν βρισκόταν στα καλύτερά της, θεωρούσαν (και εξακολουθούν να θεωρούν) την εκδρομή στο ΑΛΚΑΖΑΡ από τις καλύτερες της χρονιάς.

Πέρα από τις όμορφες στιγμές γράφτηκαν και άσχημες ιστορίες που μας έχουν σημαδέψει όλους με σημαντικότερη όλων την δολοφονία του Μπλιώνα. Κανείς δεν θα ξεχάσει την φονική κροτίδα να διασχίζει τον αγωνιστικό χώρο και να καρφώνεται στον λαιμό του Χαράλαμπου. Το αίμα που ανάβλυσε και χύθηκε στα τσιμέντα του ΑΛΚΑΖΑΡ ωσάν «ανθρωποθυσία» στον «βωμό» του γηπέδου, οι αγωνιώδεις προσπάθειες των ανθρώπων δίπλα του να τον βοηθήσουν, το σοκ που διαπέρασε όλους τους οπαδούς της ΑΕΛ βλέποντας να μεταφέρεται πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα και η οργή που ξεχείλιζε για τους δολοφόνους του -οργή που δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα και σήμερα- είναι σκηνές που θα μείνουν αναλλοίωτες στην μνήμη όλων.

Αυτό που τελικά θα μείνει σε όλους μας είναι ότι σ’αυτό το γήπεδο γνωρίσαμε τι σημαίνει να έχεις δίπλα σου αδέρφια. Τι σημαίνει χιλιάδες καρδιές να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Τι σημαίνει να ξεσπάς σε χαρά αγκαλιάζοντας κάποιον που πιθανόν να μην τον ήξερες ποτέ και να κλαις μαζί με κάποιον που σου είναι άγνωστος.

Οι ιστορίες αυτές πλέον μεταφέρονται σ’ έναν καινούργιο χώρο. Το νέο γήπεδο της ΑΕΛ είναι γεγονός, η ονομασία του παραπέμπει σαφώς στην ευρωπαϊκή «ταυτότητα» που θέλει ν’ αποκτήσει η ομάδα. Εκεί θα γραφτούν άλλες ιστορίες, μικρές και μεγάλες που σε λίγα χρόνια θα σταθούν δίπλα σ’αυτές που έχουν ήδη γραφτεί.

Όμως τίποτα δεν θα μπορεί να σβήσει από το μυαλό και την ψυχή μας, το γεγονός ότι σε αυτό το γήπεδο με το όνομα ΑΛΚΑΖΑΡ γνωρίσαμε την χαρά του να είσαι οπαδός της ΑΕΛ. Και γι’αυτό τα τσιμέντα του ΑΛΚΑΖΑΡ θα είναι πάντα το 2^ο σπίτι μας…

Γιατί η ΑΕΛ δεν είναι επαρχιακή ομάδα

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μέλος του Athens Club, σε φόρουμ της ΑΕΛ, στις 23/2/2006

Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε ότι ανήκουμε στην επαρχία. Ποδοσφαιρικώς μιλώντας, το τρίγωνο δεν είναι «Αθήνα – Θεσ/νίκη – Επαρχία» όπως πολλοί θέλουν να νομίζουμε! Είναι «Μεγάλα Αστικά Κέντρα – Λάρισα – Επαρχία»! Στην πρώτη κατηγορία (μεγάλα αστικά κέντρα) ανήκουν οι «μεγάλες» ομάδες Αθήνας και θεσ/νικης. Δεν υπάρχει λόγος να τις διαχωρίζουμε αφού αποτελούν το κατεστημένο (Νότου και Βορρά!). Ας μην πέφτουμε στην παγίδα των «βορείων»! Κατεστημένο δεν είναι μόνο η Αθήνα… Κατεστημένο δεν είναι μόνο η Αθήνα… (δεν έγινε λάθος, επίτηδες το έγραψα δύο φορές για να εμπεδωθεί καλύτερα)! Στην τρίτη κατηγορία (επαρχία) ανήκουν όλες οι επαρχιακές ομάδες πλην της ΑΕΛ. Για ποιο λόγο να ανήκει και η ΑΕΛ εκεί? Τι κοινό έχει με αυτές? Κανένα απολύτως. Περισσότερα κοινά έχει με τις «μεγάλες» παρά με τις ανύπαρκτες επαρχιακές. Δεν μιλάμε γεωγραφικά ή πολιτιστικά, μιλάμε ποδοσφαιρικά. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με το επαρχιακό ποδόσφαιρο. Ειναι σαν να πιστεύουμε ότι ο οσφπ και ο παο έχουν σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ανόητο να το πιστεύουμε αυτό. Το επίπεδο αυτών των δύο συλλόγων είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έτσι και η ΑΕΛ είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με το επαρχιακό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΛ λοιπόν ανήκει στην δεύτερη κατηγορία (Λάρισα). Σε αυτήν την κατηγορία δεν ανήκει κανείς άλλος, δηλαδή είμαστε μια κατηγορία μόνοι μας. Απέχουμε ΠΟΛΥ απο τις «μεγάλες» ομάδες αλλά ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ απο τις επαρχιακές. Είμαστε μακριά από το όριο εκείνο που χαρακτηρίζει μια ομάδα μεγάλη, αλλά είμαστε πολύ πιο μακριά από εκείνο που χαρακτηρίζει μια ομάδα «επαρχιακή».
Οι ομάδες κατηγοριοποιούνται με βάση το ειδικό βάρος της φανέλας και όχι της τοποθεσίας της πόλης που προέρχονται. Όταν ας πούμε παίζαμε στην Β’ και στη Γ’ δεν είμασταν ομάδα Β’ ή Γ’ Εθνικής! Είμασταν πάντα ομάδα Α’ Εθνικής απλά λόγω των γνωστών προβλημάτων έτυχε να αγωνιστούμε σε αυτές τις κατηγορίες. Το γεγονός ότι παίξαμε στην ίδια κατηγορία με έναν θρασύβουλο δεν σημαίνει ότι εξισωθήκαμε έστω και για μια στιγμή μαζί του. Πάντα η φανέλα μας ήταν και θα είναι πιο βαριά.
Παραδείγματα: Με ποιον θα μπορούσατε να καθήσετε και να μιλήσετε πχ για ιστορίες από εκδρομές με την ομάδα? Με έναν αθηναίο γαβροβάζελο που έχει πάει 100 εκδρομές παραπάνω ή με εναν επαρχιώτη οπαδό τοπικής ομάδας που έχει πάει σε 2-3 το πολύ? Μπορεί ο Αθηναίος να έχει να σου πει 150 ιστορίες αλλά και εσύ θα έχεις να τους πεις 30-40. Με τον επαρχιώτη τι να κάτσεις να συζητήσεις?
Ο γάβρος έχει 33 πρωταθλήματα, η ΑΕΛ έχει 1 και οι επαρχιακές κανένα. Τι απέχει πιο πολύ? Το 33 από το 1 ή το 1 από το κανένα? Φυσικά το δεύτερο! Μπορεί το 33 να είναι άπιαστο νούμερο όμως το 1 που έχεις αρκεί για να μπεις στο κλαμπ των πρωταθλητριών ομάδων και να σε κάνει να ξεχωρίζεις από τα άπειρα «κανένα» της επαρχίας. Πιο εύκολα μπορούμε να ξανασηκώσουμε πρωτάθλημα εμείς παρά να αναδειχθεί και δεύτερη επαρχιακή ομάδα πρωταθλήτρια Ελλάδας.
Τι κοινό έχουν οι κερκίδες μας με αυτές των επαρχιακών ομάδων? Η, αντίστροφα, τι διαφορές έχουμε με τις κερκίδες των μεγάλων? Μας λείπει το χρώμα? Η φωνή? Η ευρηματικότητα? Ή μήπως ο όγκος? Όλα αυτά τα έχουμε. Οι υπόλοιποι τις επαρχίας έχουν έστω κι ένα από αυτά? Πως λοιπόν να δεχτώ ως ΑΕΛ να μπω στο ίδιο τσουβάλι?
Όπως η πόλη που θα γεννηθεί κανείς δεν έχει σχέση με την ομάδα που θα υποστηρίξει αργότερα, έτσι και η γεωγραφική θέση μιας πόλης δεν έχει σχέση με το που ανήκει η ομάδα της ποδοσφαιρικά. Στο γήπεδο έχω γνωρίσει ανθρώπους από Κρήτη, Πελοπόννησο, Κέρκυρα κλπ που δεν έχουν καμιά σχέση με Λάρισα αλλά είναι ΑΕΛ. Έτσι ακριβώς και γεωγραφικά η Λάρισα είναι επαρχία όπως ακριβώς είναι η πάτρα, το ηράκλειο, το αγρίνιο, οι σέρρες κλπ. Ποδοσφαιρικά όμως ανήκει εντελώς αλλού.

Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για ΑΕΛ

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μέλος του Athens Club, σε φόρουμ της ΑΕΛ, στις 24/2/2006

Στο γήπεδο πάμε επειδή πιστεύουμε στη νίκη ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι λίγες. Όταν αγοράζεις ένα λαχείο ξέρεις ότι έχεις απειροελάχιστες πιθανότητες να σου κάτσει. Πιστεύεις όμως ότι μπορεί να είσαι εσύ ο τυχερός και στήνεσαι να παρακολουθήσεις με αγωνία την κλήρωση. Αλλιώς δεν θα αγόραζες καν το λαχείο. Το ίδιο και στο γήπεδο. Τζόγο με τα συναισθήματά μας παίζουμε. Ή χανουμε και φεύγουμε ψυχολογικά «ταπί» ή κερδίζουμε και εισπράττουμε τη χαρά στο πολλάπλάσιο. Δεν έχει σημασία πόσο ισχυρός είναι ο αντίπαλος κι αν το στοίχημα τον δίνει στο 1,10. Εμείς πάμε γιατί πιστεύουμε στην ανατροπή.
Ο σωστός οπαδός ακολουθεί την ομάδα του τυφλά. Δεν τον νοιάζει αν έγιναν μεταγραφές, αν έχει στόχους, αν ο καιρός είναι καλός, αν αν αν. Απλά ακολουθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει κρίση, δεν θα κάνει κριτική, δεν θα απαιτεί μεταγραφές, δεν θα θέλει να έχει στόχους. Και κριτική θα κάνει, και θα γκρινιάξει για τις μεταγραφές και θα ξενερώσει αν αποκλειστεί από το κύπελλο. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΗΠΕΔΟ ΕΙΤΕ ΕΝΤΟΣ ΕΙΤΕ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ. Στο γήπεδο δεν πάμε για τους παιχταράδες μας, για την μπαλάρα που παίζουμε, για την προεδράρα, για τη νέα σούπερ μεταγραφή. ΠΑΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΥΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΗΣ ΒΥΣΣΙΝΙ ΦΑΝΕΛΛΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΗΣ.
Θυμηθείτε ένα πανό τη δεκαετία του 80 που έγραφε «το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι να αγαπάς την ΑΕΛ». Μπορείτε ρε μάγκες να συλλάβετε το νόημα αυτής της φράσης? Μπορείτε να γεμίσετε την καρδιά σας με αυτό? Προσπαθήσατε ποτέ να δείτε την ΑΕΛ πέρα από παίχτες, διοικήσεις, καταστάσεις κλπ? Καταφέρατε ποτέ να παρακολουθήσετε αγώνα και να βλέπετε απλώς 11 βυσσινί φανέλες να κινούνται πέρα δώθε? Να μην φαίνεται ούτε το χορτάρι, ούτε οι αντίπαλοι, ούτε οι θεατές.. τίποτα.. Απλά να απομονώσετε τις φανέλλες με το άλογο από τον υπόλοιπο φόντο… Σαν τον ερωτευμένο που κοιτάει αυτήν που γουστάρει. Δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτα άλλο γύρω του. Βλέπει αυτήν και λιώνει. Είναι ευτυχισμένος! Δοκιμάστε το με την ΑΕΛ και θα δείτε ότι θα είστε πάντα ευτυχισμένοι. Και από εμάς θα μεταδοθεί και η θετική ενέργεια στην ομάδα. Για τους παίχτες, για τον προπονητή, για το νέο γήπεδο έχουμε όλες τις μέρες να τα συζητάμε και να διαφωνούμε, να συμφωνούμε κλπ. Τις ημέρες όμως που αγωνίζεται η ΑΕΛ, σε οποιοδήποτε γήπεδο, πρέπει να δίνουμε το «παρών» και να τραγουδάμε για την πάρτη της. Αυτή η μούρλα μας οδήγούσε τα μαύρα χρόνια σε περιόδους αδιάφορες να φεύγουμε από Αθήνα και να ταξιδεύουμε στην Κρύα Βρύση, να τρέχουμε αυγουστιάτικα για τριήμερα στα 3-5 Πηγάδια στην προετοιμασία της ομάδας ή να μπαίνουμε 17 άτομα στο τσάρτερ για Ρόδο για το ματς με Ιαλυσό. Εκείνες τις εποχές όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον μας αλλά εμείς τα ποντάραμε όλα για όλα. Τελικά λίγο πριν χάσουμε και την τελευταία δεκάρα η μπίλια έκατσε στο βυσσινί. Άξιζε το ρίσκο. Άντε ρε ΑΕΛΑΡΑ!